Minsan ang ina ko’y nakita kong namamanglaw,
naglilinis ng marumi’t mga lumang kasangkapan.
Sa pilak ng kanyang buhok na hibla ng katandaan,
Nakita ko ang maraming taon noong kahirapan
Sa guhit ng kanyang pisnging lumalalim araw-araw,
Nakita kong ang ina kong tila mandin namamanglaw
At ang sabi itong piyano’y say’o ko ibibigay
Ang kubyertos nating pilak ay kay Itang maiiwan
Mga silya’t aparador sa kay Tikong ibibigay
Sa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.
Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng aking mukha.
Tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa
Subalit sa king mga mata’y may namuong mga luha
Ni hindi ko mapigilan at hindi ko masansala
Naisip ko ang ina ko, ang ina kong kaawa-awa
Tila kami ay iiwan na’t may yari ng huling nasa.
Na sa halip na magalak sa pamanang mapapala
Sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na gunita
Napaiyak akong tila isang kawawang bata’t
Niyakap ko ang ina ko at sa kanya ay winika.
Ang ibig ko sana Nanay, ikay aking makapiling at
Huwag ko nang makitang ika’y nalulungkot mandin
Oh ina ko, ano ba at naisipang pagahtiin ang mga
kayamanag maiiwan mo sa amin?
Wala naman yaong sagot, baka ako ay tawagin,
ni Bathala nag mabuti malaman mo ang habilin
itong piyano mga silya at salamin,
pamana ko na sa inyo mga bunsong ginigiliw.
Ngunit Inang ang sagot ko, ang lahat ng kayamanan
at kasangkapan ay hindi ko kailangan.
Aaanhin ko ang piyano kapag ika’y namatay
ni hindi ko matutugtog sa tabi ng iyong hukay.
Ang ibig ko’y ikaw inang at mabuhay ka na lamang
ililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman
ni hindi ka maaaring pantayan ng daigdigan,
ng lahat ng ginto rito,
pagkat ikaw o ina ko, ika’y wala pang kapantay.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento